16 Mei, 14e dag, Ubud.

Denk je alles gehad te hebben en weer verder te kunnen met je vakantie. Kom ik gisteravond op de kamer en krijg ik te horen ik heb het zo heet. Misschien heb ik wel koorts. Thermometer gezocht. Batterij leeg. Nieuwe gekocht: bijna 39 raden! Dus maar 2 paracetamollen er in en we zien morgen wel. Volgende ochtend werden we allebei kletsnat wakker. Kussen doorweekt en armen die aan de lakens bleven plakken. Wat hadden we nu weer gegeten of door wie waren we nu weer gestoken dat we allebei koorts hadden. De verklaring voor onze verhitte lijven kwam vrij snel toen we ontdekten dat de airconditioner uit stond. Dus inplaats van de overheerlijke 25 graden was onze kamer tot 35 graden opgelopen. Na het aanzetten van het verkoelingsapparaat werden we allebei snel weer koortsvrij.
Zo zie je maar weer met de nieuwe thermometer bleken we allebei 36,2 graden te bevatten. Pak van ons hart.
Lieve Lita, dit was mijn waargebeurde verhaal, Huib.

Nu mijn verhaal: ik had dus aan de afstandsbediening gezeten, terwijl Huib weg was, en iets dus niet goed gedaan... Hij toeterde nog wel, maar gaf geen kou af. Allebei niet gemerkt.
Vandaag weer veel gelezen, maar ik knap heel goed op, vanavond hebben we zelf heerlijk nasi gegeten in een restaurant een eindje verderop, en we zaten eerste rang, dus de wereld trok aan ons voorbij: scooters met een heel gezin erop: vader, 2 kinde-ren voor tussen zijn benen en moeder achterop met de bagage. Verder lopen hier veel katten met halve staarten, waarom dat is, weten we niet. Alle mannen hangen hier 's avonds op straat, zitten op de stoep gezellig met zijn allen, en in het voorbij-lopen roepen ze naar je: 'Taxi", of de variant: "Transport". Als je bedankt, blijven ze heel vriende-lijk. Er zit er zelfs een met een bordje waarop staat: "Maybe to-morrow".
Het gaat nu zo goed met mij, dat we morgen verdertrekken, richting kust. Erg benieuwd wat we te zien krijgen.